White Rabbits - It's Frightening

Ten tijde van hun debuut, Fort Nightly twee jaar terug, leek White Rabbits enigszins onder te sneeuwen door de lof voor band als Yeasayer en de daarop volgende albums van Vampire Weekend en het percussiezware The Dodos. Gezien het recente verleden was hun afkomst (Brooklyn) goed en met producer Chris Zane (o.a. Passion Pit, The Walkmen) hadden ze een sterke cocktail van ingrediënten. White Rabbits had echter t.o.v. Vampire Weekend en zeker The Dodos een uitgesproken voorliefde voor indiepop. Daarvan getuigt ook de tour met Kaiser Chiefs. Ze klonken en klinken een stukje steviger en puntiger dan deze bands. Die lijn zetten ze op It’s Frightening voort. Rockinvloeden zijn duidelijk deel van hun stijl. De keuze voor percussie is gehandhaafd, maar It’s Frightening blijkt een subtielere balans op te zoeken dan het brutale debuut. Chris Zane werd ingeruild voor Britt Daniel (Spoon). De songstructuren zijn wat meer opengewerkt, waardoor de ritmes aan catchiness winnen. De onderliggende wijds ruimtelijke lagen van toetsen geven de ritmische songs bovendien een lift. Het hele album kent een grotere spanningsboog waarin de spitsvondige, syncopatische melodielijnen goed uitkomen. Luister maar eens naar Lionesse. White Rabbits is geen band die je luistert voor de vooruitstrevendheid, maar weet effectief gebruik te maken van trends om een eigen en toegankelijk indiegeluid neer te zetten. Het huidige album It’s Frightening heeft daarmee veel te bieden.