Soap & Skin - Lovetune for Vacuum

Soap & Skin werd enkele maanden geleden met veel lof als jonge nieuwkomer onthaald. Op dat moment wilde de plaat in mijn hoofd maar niet gedijen. Als liefhebber van artiesten met een frisse aanpak in muziek, kwam dit vreemd op mij over en ik besloot te wachten. Nu is het zover dat een nieuwe poging uitsluitsel moet geven. Is het terecht dat elders deze plaat soms al als beste van het jaar wordt gezien? Het eerste dat mij opvalt, is dat Lovetune for Vacuum ook een stuk zachter is dan het aanvankelijk aanvoelde. De agressiviteit en afstandelijkheid van enkele composities had, bij nader inzien, in het begin een afschrikwekkende werking.

Wanneer de luisteraar zich in de muziek verdiept, ontbloot zich een negentienjarige vrouw met rauwe randjes, die ook kwetsbaar is in haar nog groeiende muzikaliteit. Onder de brutaliteit van bepaalde nummers speelt zich namelijk verrassend weinig af. Zeker in de grof aangezette, luidere songs is de gitzwarte diepgang eigenlijk beperkt. Dit gebrek aan dynamiek vlakt enigszins af. Het is pas in het geheel van het album dat het verlorene wordt hervonden. Er kan een valse vergelijking met het debuut van Elbow worden gemaakt. Op Asleep in the Back toont de band twee gezichten; een herkenbaar popgeluid wisselt een vervreemdend, licht experimenteel geluid af. Soap & Skin kent op Lovetune for Vacuum een vergelijkbare afwisseling in sferen, maar blijft stilistisch dichter bij een late PJ Harvey. De momenten waarop noise, sampling en elektronica-effecten noodzakelijk worden geacht, lijken mindere songstructuren te verhullen. De composities die durven sober te blijven of verrassend klassiek aandoen, blijven daarvan gevrijwaard.

Zoals gezegd, is de spanning tussen deze twee gezichten de grote winst op het album. De Oostenrijkse Anja Plaschg heeft zeker een frisse kijk op popmuziek en weet daarbij relatief eenvoudige, klassieke pianopartijen effectief in te zetten. Ze heeft misschien niet de mooiste van stemmen, maar haar soms licht dissonante intonatie weet de aandacht goed vast te houden. De meeslepende donkerte blijft in zijn vijandige somberte echter regelmatig recalcitrant op afstand; een ongeduldige kreet om hulp.

Het album bevat diverse momenten waarop een heldere visie en schoonheid samenvloeien, maar blijft toch steken in interessante pretenties die verdere nuancering behoeven. Over het Franse Aaron, dat ook debuteerde met een onverwachtse fusie van stijlen, werd vergelijkbaar gesproken. Toch bezorgde hun plaat mij met grotere regelmaat kippenvel en een onbedwingbare hang naar meerdere luisterbeurten. Daarvoor moet je op Lovetune for Vacuum teveel tijd voor overbruggen. Dat de (brute) eenvoud en haar aangenaam imperfecte stem onbetwist bijzonder goede bouwstenen zijn, blijkt wel uit het venijnig sussende Spiracle, opgevolgd door de simpele lyriek van Mr. Gaunt PT 1000 en het scherpe contrast met Marche Funèbre. Het schept verwachtingen voor innovatieve uitwerkingen op nieuw werk. Na een moeizame kennismaking blijkt het dus de belofte van dit debuut te zijn dat terecht wordt geloofd.