Leona Naess - Thirteens

Soms is het fijn om op plaatjes terug te komen die eigenlijk alweer een tijdje in de winkel liggen. Thirteens, het vierde album van Leona Naess, is zo’n plaat en werd vorig jaar zonder al teveel aandacht uitgebracht. Hoewel de eponieme voorgaande plaat als een bevestiging van het gelouwerde debuut geldt, vond ik dat Leona op die plaat enigszins anoniem bleef. De liedjes wilden maar niet tot volle ontwikkeling komen. Daarom liet ik de huidige plaat ook lang liggen. Ten onrechte, want met Thirteens is de singer-songwriter in mijn ogen dan toch echt volwassen geworden.

Voorheen vond ze nog bescherming van de faam van stiefmoeder Diana Ross en haar relatie met Ryan Adams. Dat soort bescherming duurt niet eeuwig en inmiddels kan ze duidelijk op eigen benen staan. Het meer op folk geënte geluid van haar derde plaat is naar de achtergrond verdwenen om wederom plaats te maken voor uitgesproken pop. Daarin vinden we wel spanningsvelden met jazzy accenten en, ondanks dat Leona zeker niet het toonbeeld is van originaliteit, enkele bijzonder mooie vondsten in melodie en arrangementen. Haar vocalen doen mij soms een beetje denken aan Corinne Bailey Rae, maar soul is bij haar geen hoofdingrediënt. Op de zoete momenten dat een vergelijking met Katie Melua voor op de tong ligt, besef je gelijk dat Leona Naess muzikaal veel interessanter is. Bepaalde melodielijnen brengen mij onmiddellijk bij de fantastische, fantasierijke Mara Carlyle, maar qua oorspronkelijkheid en vocaal talent kan ze daar toch niet aan tippen. Het is dan ook een ander vaatje waaruit Leona tapt. Haar muziek voelt zich prettiger bij poppy buurvrouwen als Sarah Blasko, Sara Lov en A Girl Called Eddy. Dat is echter toch niet het minste gezelschap. Leona Naess’ Thirteens zal in menig platenkast niet misstaan en zou velen voor zich kunnen winnen en is daarbij beduidend minder cliché dan vele alternatieven.