The Bony King of Nowhere - Alas My Love

De Gentse Bram Vanparys koos een schuilnaam die hem ingegeven werd door Radiohead. The Bony King of Nowhere is namelijk de ondertitel van de single There There van het album Hail to the Thief. Het zijn echter ook zeker de opvallende songs van de Belg zelf die ervoor zorgen dat de naam al geruime tijd in besloten kringen rondwaart. Lang zal die heimelijkheid niet voortduren.

Alas My Love is een hartverscheurend album met een lichte en een donkere zijde waarin meewarigheid altijd zegeviert. Dat leidt tot een donker lied als Maria en een zweverig sussend slaaplied als Losing Gravity, allen gezongen met een diepzinnig muzikaal gevoel. Het lichte timbre van zijn zachtzinnige tenor klinkt soms meer klaaglijk dan dromerig. Het doet in hoge uithalen denken aan een kruising van de stemmen van Scott Matthews en Chris James (Stateless). Het klaaglijke valt toe te schrijven aan een scheurende kraakje en de lichte aarzeling die Brams vocalen omlijsten. The Bony King of Nowhere mijdt het grote gebaar dat deel is van de muziek van voornoemde zangers. Zijn kracht schuilt in een brede visie op folk, waar de specifieke karakteristieken van zijn stem ook het best bij passen. Hij mist de kracht en weet dat zijn muziek dat niet nodig heeft. Tegelijk staat dit een bluesy jazznummer als Taxidream niet in de weg, maar hij schittert vooral in een song als There I Am. De breed uitwaaierende variëteit is met soepel oprekkende kleding beteugeld. Vanuit de knutselpop en freakfolk is het inmiddels gebruikelijk om allerlei klanken in je arrangementen te gebruiken. De manier waarop Bram Vanparys ermee speelt, kent ongelofelijke schoonheid. Zo af en toe dwalen in dezen mijn gedachten af naar het jonge, bijna overmoedige Yoñlu. De invulling van de songs op Alas My Love is echter transparant. Het zijn toch voornamelijk pure, akoestische middelen die de boventoon voeren en de songs hun verrassende klankkleuren geven. Gedurende de ontwikkeling van zijn geluid en voor de opnames kon Bram leunen op mentor Koen Gisen (o.a. An Pierlé). Deze muzikant, componist en producer begeeft zich vaker op de achtergrond dan de voorgrond en verricht daar kennelijk kleine wonderen. Bij The Bony King of Nowhere zijn ongeremde emotionele ontladingen voorkomen en is de plaat kraakhelder gebleven. Ook de eindmix van Jon Kelly (o.a. Kate Bush) heeft daaraan bijgedragen. Alas My Love blinkt uit in de volatiele dynamiek van zijn ingetogenheid.

Er wordt veel over de plaat geschreven, getuige ook deze woorden, maar een echt treffende vergelijking blijft voorlopig uit. Het bewaren van die eigenzinnigheid is een uiterst knap staaltje voor een plaat die liefhebbers van Fink tot Fleet Foxes zou kunnen aanspreken. Mede door de lo-fi feel en de korte duur van de afzonderlijke nummers blijft het album aanvoelen als een kleinood. Het is een bescheidenheid die een genie verhult die je eerder vermoedt dan volmondig erkent. Die tot stilte manende intimiteit maakt The Bony King of Nowhere zo indrukwekkend.