El Pino & the Volunteers - The Long-lost Art of Becoming Invisible

De bliksemopmars die volgde na de release van het debuut Molten City was waarschijnlijk meer dan El Pino & the Volunteers had durven hopen, vooral omdat de band eigenlijk slechts een zijproject was van de punkrockende voorman David Pino. Direct de last van de verwachting van een laureaat meedragen, valt niet iedereen even goed. Multi-instrumentalist Harm Goslink Kuiper koos daarom het ruime sop, een plaats voor toetsenist Job Roggeveen openlatend. Twee maanden voor de release stapt ook drummer Wouter de Waart op. De bij Excelsior niet weg te denken Jeroen Kleijn nam het slagwerk over.

Molten City toonde een indieband die het fijnste uit de alt. country naar boven wist te halen. Na drie jaar is El Pino & the Volunteers klaar voor een volgende stap en stort zich vol in het muzikale avontuur. Dat geeft schitterende resultaten. Voor de productie werd Nederlandse topproducer Reyn Ouwehand weer in de arm genomen. Reyn tekende pas nog voor de productie van Coparck’s nieuwe plaat. Het moet gezegd dat ten opzichte van het americana geluid van het debuut The Long-lost Art of Becoming Invisible opschuift naar een hecht indiepop geluid, zoals we dat ook van Coparck gewend zijn. Dat betekent gelukkig niet dat El Pino & the Volunteers aan eigenzinnigheid heeft ingeboet. Het kenmerkende warm melodische geluid van hun songs is helemaal terug, de vorm is alleen veel pluralistischer. Dat levert vele aangename verrassingen op. Om nog maar te zwijgen van de mooie gastrollen van zangeres Janne Schra (Room Eleven) en violist Sietse van Gorkom (Kyteman). Het rockende randje geeft het album bovendien een scherpzinnige urgentie. Daarnaast vallen mij de baslijnen op die soms stevig de aandacht grijpen, zoals in het openingsnummer Wake Up waar het me direct naar Air toe leidt. Dat laatste is overigens geen vergelijking die verder moet worden doorgetrokken. Aan de americanazijde van het spectrum doet El Pino me op de meest op ballades geënte momenten denken aan Aimee Mann, terwijl de experimentele inslag trekjes vertoont van Ghost Trucker. De tot mijn plezier nog altijd aanwezige meerstemmigheid draagt daar zeker aan bij.

Het blijkt eens en te meer dat de boeg omgooien voor een tweede album beter werkt dan moedwillig inzetten op het verlengen of overtreffen van een succesvol debuut. The Long-lost Art of Becoming Invisible is een zeer frisse tweede kennismaking met deze Rotterdamse indieband, die overdondert met zijn nieuw gevonden variëteit. De titel is dan ook een antipode van het effect.