The Antlers - Hospice

Hospice, het tweede album van The Antlers uit Brooklyn, ontstaat. Het is niet gemakkelijk beter uit te drukken. De Prologue van het album ontstaat uit weinig meer dan schimmige klanken en vanaf dat moment lijkt het album zich te vormen vanuit één langgerekt gebaar. Daarbinnen gebeurt echter erg veel waarin de band een constante weemoedige schoonheid weet te bewaren die regelmatig alomvattend wijds uitwaaiert.

The Antlers hebben met Hospice een perfecte plaat gemaakt voor het isolement van de winter, of dat nu met beklemmende nevelen of met kraakheldere, ijzige uitzichten gepaard gaat. Toch vind ik de plaat niet ongenuanceerd somber, laat staan donker. De uitgestrekte klanken overspoelen de luisteraar moeiteloos, maar kennen vrijwel geen ongemakkelijkheid of dreiging. Dat neemt niet weg dat sommige songs wel een heel directe hartenkreet van verdriet lijken, maar tegelijkertijd zijn deze nooit van alle hoop ontdaan. Door het grootse gebaar gaat Hospice totaal voorbij aan Bon Iver’s For Emma, Forever Ago en volgt ook een onconventioneler pad. Van de vocalen van voorman Peter Silberman tot de subtiele koortjes hebben alle stemmen sacrale karakteristieken. Daarin sluiten de stedelingen zich aan bij de Noren van Choir of Young Believers. The Antlers spelen niet met melodrama en toch is een knipoog naar Antony & the Johnsons haast onvermijdelijk. Tegelijkertijd schuwt de band het bombast ook niet volledig. Daarin herkennen we Patrick Watson en Jeff Buckley, maar dan wel op intieme en ingetogen momenten. Tenslotte komt het geluid van de Antlers comfortabel uit bij stadse vormen van de freakfolk. Dat blijkt de werkelijke basis van hun ietwat etherische, doch ondermaanse muziek. Hun stadgenoten Grizzly Bear en Department of Eagles hebben er een muzikale zielsverwant bij. Hoedt je voor de vergissing dat deze opmerking betekent dat dit alles op elkaar lijkt, want dat is niet het geval.

Waarschijnlijk is The Antlers van alle genoemde namen nog wel de minst toegankelijke. Hun songstructuren gedragen zich meer dan eens als een klassieke suite en geven niet altijd onmiddellijk hun pracht bloot. De geluidsmuren die de band hier en daar opwerpt, zijn een verdedigingslinie die doorbroken moet worden om de klanken naar je hart te laten ontsnappen. Rust en een fijnzinnig stel oren zijn dan ook een vereiste. Indien dat aanwezig is, zou Hospice op den duur stevig kunnen wedijveren met alle overige, mooie albums in dit brede, hedendaagse genre.