Windsor for the Derby - How We Lost

Windsor for the Derby timmert al sinds 1996 aan de weg, een algemene doorbraak hebben ze echter nog niet behaald. Dit zal niet in de laatste plaats te maken hebben met hun stijl, die getekend is door veelvuldig gebruik van kleine, repetitieve melodietjes. Hierdoor krijgt de muziek een minimalistische karakter met lange klanken en percussie. Er is altijd een rafelig randje aanwezig en de opvulling bestaat veelal uit industrialistische geluiden die noise benaderen. Ondanks hun ervaring zijn de vocalen er voorzichtig en onzeker overheen geplaatst. In nummers als Hold On lijkt Yo La Tengo een duidelijke inspirator te zijn, waar op andere momenten de invloeden meer uit de indie- of garage rock komen. De rauwigheid heeft wat weg van I Am Kloot en de uitgesmeerde geluiden van Engineers. Na een tijdje verliest het onvaste en onzuivere charme van Windsor for the Derby wel zijn zeggingskracht. Het ritmisch sterke Robin Robinette is dan een pakkende afwisseling tussen de in elkaar hakende muzikale lijnen en monotone percussie. Pas met Forgotten wordt er ook wat subtieler gespeeld en krachtiger gezongen. Over het geheel is er weinig variatie. De structuren lijken goed overdacht, maar er wordt te weinig mee gedaan, waardoor de klanktapijten erg in zichzelf gekeerd blijven. Het lijkt alsof de composities in de aanzet blijven hangen en daardoor nooit echt ontwikkelen.