Thomas Feiner & Anywhen - The Opiates

Dat na zeven jaren deze plaat weer algemeen verkrijgbaar is, maakt in mij hetzelfde los als het vinden van een verloren gewaande schat. Thomas Feiner zal bij weinigen de oren doen spitsen, maar met een beetje geluk komt daar nu snel verandering in. Hij was al te horen op Steve Jansen’s album Slope en in de Duitse film Love in Thoughts. Aan deze revised editie van the Opiates zijn twee solonummers van Feiner toegevoegd, die veel beloven voor de toekomst. David Sylvian besloot dit album na beluistering een tweede kans te geven. Oorspronkelijk begon the Opiates als een band effort, maar de band viel uit elkaar gedurende de twee jaar dat completering duurde. Thomas Feiner maakte het werk af en al snel was het album niet meer te krijgen. Het geluid is onconventioneel, aspecten van atmosferische pop, met orkestraal klassieke structuren en flarden van jazzlijnen combinerend. Liefhebbers voor deze heruitgave zouden dan ook uit vele hoeken kunnen komen. Hoewel Feiner prima aansluit bij de stal van en Sylvian zelf, zijn ook door Jeff Buckley geïnspireerde singer-songwriters als Scott Matthew en Patrick Watson dichtbij, evenals Lou Rhodes. Aan de andere kant refereert het zowel aan lo-fi indiebands (Tindersticks) als een grootser ambient of filmgeluid (Leaves, Preisner). Daar komt de formidabele inzet van het Warsaw Radio Symfonie Orkest nog eens bij. Verrassende blazers op Toy geven aan hoe instrumentaal divers het album is, zonder te vervallen in tierelantijntjes. Overal is sprake van evenwichtige dynamiek in rustig ontvouwende composities die de luisteraar geruststellend gemakkelijk bereiken. Deze complexe typering doet echter geen recht aan de oprechte originaliteit van the Opiates, dat toen vooruitstrevend is en nu nog altijd bijzonder actueel blijft. De grootste troef blijkt de machtige stem van Feiner. Zijn prachtige timbre stuwt ingetogen de songs door sonore dieptes en heldere hoogtes. Dat eerste zorgt voor absolute hoogtepunten in Dinah & the Beautiful Blue en For Now. De teksten omvatten inzichtelijke metaforen. Vol, rijk en beladen, het album zal nog vele malen vragen om herbeluistering. De experimenteel gelaagde muziek is niet zomaar te doorgronden en bezit bijna mystieke aantrekkingskracht. Zoals we van Sylvian´s oogappelen verwachten is ook dit digipack weer mooi verzorgt. Het oude is nieuwer dan ooit, de slimme muziekliefhebber behoeft niet meer aanbeveling.