The Wooden Birds - Magnolia

Het is een bijzondere kunst om muziek te maken die eigenlijk per definitie een rustgevende en vertrouwde uitstraling heeft. Het debuut van de nieuw gevormde groep The Wooden Birds ademt de liminale sfeer van wachten en reizen. Een sfeer waarin tijd tastbaar wordt. Het roept een gevoel op waarvan je direct lijkt aan te nemen dat het er altijd al geweest is en voor altijd zal zijn. Dat komt omdat bij aanvang van de nummers eigenlijk gelijk een muzikaal niveau aangenomen wordt dat onveranderd door kabbelt in het vervolg. De nummers hebben daardoor haast onopgemerkte koppen en staarten. Dat klinkt allemaal wat laf en weinig dynamisch, maar de wijze waarop The Wooden Birds Magnolia componeren en spelen, heeft een aangename uitwerking. Het maakt je geestestoestand zwanger van verwachting en geeft na afloop een voldaan gevoel. Toch lijkt er in die tijd weinig te zijn bereikt. Andrew Kenny en David Wingo staan aan de basis van The Wooden Birds. De grondslag vanuit American Analog Set van Andrew Kenny is duidelijk herkenbaar. Als we The Wooden Birds hun eigen plekje in het muzikale spectrum laten ontdekken kom ik uit op een getemperde mix van Yo La Tengo en Tara Jane O’Neil met een vleugje Sufjan Stevens, terwijl ze wat verder verwijderd blijven van gebruikelijke alt americana dan bijvoorbeeld Grand Archives, waarmee ze ook op tour gaan. Dat zijn niet de minste namen, maar Magnolia is ook een knappe plaat. Hun muziek zal niet voor iedereen bevredigend zijn. Wie op zoek is naar een climax en pit moet met ruime boog om dit album heen lopen. Voor diegenen die berusting nodig hebben, is hier het verzachtende antwoord.