Benoît Pioulard - Temper

Op Temper hoor je een wonderlijke mix van klanken die niet gemakkelijk in genres te vangen is. De composities zweven tussen experimentele ambient soundscapes en singer-songwriter liedjes in. Temper is het tweede officiële album van de Amerikaan Thomas Menuch, ondanks de Frans aandoende artiestennaam. Het album zet de lijn die op het even opmerkelijke debuut, Précis, werd ingezet onverminderd voort. In veel gevallen bestaat de basis van de nummers uit vlot tuimelende, strelende gitaarpartijen. Daarachter schuilen uitgestrekte elektronische klanken en zacht gevormde texturen van noise; de steunbalken van de intrigerende akoestische structuren. Daarbij zingt Thomas met een lome en breekbare fluisterstem. De liedjes lijken bijna te prevelen, waardoor er een haast sacrale intimiteit ontstaat. De verzameling samples en geluiden, die hij ritmisch gebruikt om zijn composities een complexe diepgang te geven, lijken puur op klankkleur en sfeer associaties te zijn geselecteerd.
De licht experimentele visie zweeft tussen rust en ritme in. Er zijn zeker genres waar hij zijn sound aan ontleent, zoals ambient pop, folk en americana. Het eerdere werk van Winterpills, die zelf ook een redelijk unieke stijl hebben, is een voorzichtig aanknopingspunt. Veel duidelijker is echter de vergelijking met de bijzondere artiesten die bij Own Records gevonden worden, zoals Khale en Squares on Both Sides. Het is dan ook niet vreemd dat Kranky Temper uitbracht, want ook daar houden ze van pioniers. Daarnaast begrenzen de ambient pop van het Noorse The White Birch of de rustige kant van elektronica kunstenaars Broadcast het muzikale spectrum van Benoît Pioulard. Het tempo van de natuur en het verloop van het landschap lijken primaire inspiratiebronnen op Temper. Dat levert een heerlijk verfrissend album op dat ook voor de minder koene muziekliefhebber goed te doen is, ondanks zijn avontuurlijke inslag. Ik ben erg benieuwd naar de toekomstige ontwikkeling van deze nog jonge Amerikaan en zijn alter ego Benoît Pioulard.