The Dodos - Time To Die

Hebben The Dodos hun wilde haren verloren? Nadat het album al even op internet was uitgelekt, hebben de fans deze derde plaat van The Dodos uit San Francisco waarschijnlijk al aan een kritisch oordeel onderworpen. Er zijn twee voorname verschillen met voorganger Visiter. Ten eerste is live bandgenoot Keaton Snyder, de vibrafonist, nu een vast bandlid op het album geworden. Daarnaast lijkt de storm van hun tweede album op Time To Die te zijn gaan liggen. Percussie blijft een eigenzinnige karaktertrek, maar het drammerige is er wel vanaf. Dat geeft Time To Die een uitnodigendere uitstraling dan het wat bruuske Visiter. De songs op dit album zijn bedachtzaam van vorm ten opzichte van het nog overmoedig spetterende Visiter. Deze uitgegroeide versie van het duo zit echter als gegoten. De composities zijn uitermate strak, de vocalen heel netjes verzorgd. De relatieve rust geeft een opening voor echt mooie harmonieën, zoals in The Strums.
Gelukkig hebben deze ontwikkelingen niet de oorspronkelijkheid van The Dodos ingeperkt. Integendeel. Alle stukjes lijken op Time To Die een perfect passende plaats te vinden. Daardoor kan alle schoonheid die op Visiter aanwezig was hier tot een nieuw geheel van klanken groeien. Het album dringt zich minder op, loopt minder met zijn kwaliteiten te koop en dat siert. Aan de andere kant, zoals vaak met vernieuwende geluiden, is het experimentele randje van The Dodos nu minder geaccentueerd. Zo loert het gevaar dat je Time To Die op eerste gehoor wat vlak vindt. Gun het de tijd en er komt opnieuw een schitterend, origineel folkplaatje tevoorschijn. The Dodos hebben nog steeds scherpe, vingervlugge en ongeremde uitspattingen, waarmee ze op een spannende manier de aandacht opeisen. Vervolgens weten ze zonder uitzondering te verrassen met bijna lieflijke en wonderschone melodische laagjes die overal rustig tussendoor lijken te sijpelen. Het geeft Time To Die een diepe textuur met intrigerende complexiteit in de composities. Doordat Time To Die me bij tijd en wijle zachtjes lijkt te sussen, voel ik me nu nog makkelijker persoonlijk verbonden met de wonderlijke Dodos.