Philip Glass - A Madrigal Opera

In de wereld van de minimalistische muziek zwaait Philip Glass voor menigeen al jaren de scepter. Hij is een waar meester in het op de spits drijven van verschuivende tonale patronen. Deze eerste opname van A Madrigal Opera vertoont duidelijke verschillen met veel van zijn bekendere werken. De compositie stamt uit 1980 en is gecomponeerd onder invloed van de ontwikkeling van madrigalen in vroeg zestiende-eeuws Italië. Aanvankelijk betrof dit louter vocale muziek van twee- en driestemmig tot zesstemmig later. In de latere periode kon die worden aangevuld met een solo-instrument. Uit deze seculiere muziek kwam de opera voort. In de jaren ’70 ontpopte Glass zich van een minimalistische componist tot een atypisch operaschrijver. In 1980 leidde een opdracht voor het schrijven van een traditioneel georkestreerde opera tot een herontdekking van akoestische expressiviteit in zijn muziek. Philip Glass revisiteert beide stijlen in deze zesstemmige ‘kameropera’ die wordt bijgekleurd met viool en altviool. Door gebrek aan inhoud blijft het werk abstract, terwijl de relatie van muziek en emotionele expressie duidelijk aanwezig is. Er is geen libretto om het te concretiseren. Veel van Glass’ reductionisme is nog aanwezig in de muziek, maar de tegen elkaar opwerkende muzikale lijnen boren nieuwe dieptes aan in de zeggingskracht uitgaande van de aard van de compositie. Ondanks Glass’ kenmerkende repetitieve toondichtheid zijn er momenten waarop A Madrigal Opera kan worden vergeleken met Arvo Pärt’s sacrale tintinnabuli composities die gebruik maakten van gregoriaanse invloeden. Deze opname volgt enkele uitvoeringen van andere gezelschappen. De Finnen spelen het stuk op een ietwat slepende wijze, waardoor de dynamiek getemperd blijft. Het benadrukt de structuur van de compositie, maar een strakkere uitvoering had wellicht tot meer contrast geleid. Het is goed dat dit bijzondere stuk van Glass nu aan plaat is toevertrouwd. Het geeft een interessant en mooi beeld van een componist in transitie.