Atlantis, van Digna Sinke

Met weinig middelen zet regisseuse Digna Sinke op zeer scherpe en elegante wijze haar eigen script neer. Bekende beelden van Nederlandse landschappen en moderne taferelen worden zodanig vastgelegd dat het geheel een futuristische uistraling krijgt. Dat past bij de sci-fi-achtige plot waarin de overheid van de toekomst de samenleving in een geformaliseerd keurslijf van geluk en positiviteit dwingt en alles van vroeger tot het vergeten verleden behoort. De protagonist betreft een subversief, doch verlegen meisje van 13 dat door haar gedrag steeds meer te weten komt over de kanten van de wereld die inmiddels uit het zicht verdreven zijn. Zo komt ze ook steeds meer te weten over wat haar te doen staat in de toekomst, hetgeen niet strookt met de opgedrongen ordening van het geluk. Het filosofische en metafysische verhaal drijft grotendeels op de fragmentarische opmerkingen die worden gemaakt door de personages. Helaas lijken die maar half in hun woorden te geloven, waardoor de uitspraken vaak blijven steken in cryptische profetieën. De krachtige cinematografische stijl en de prachtige enscenering overstemmen dit minpunt echter vorstelijk, waardoor Atlantis alsnog een plezierige film blijkt.