Owl City - Ocean Eyes

Al geruime tijd luistert men in Amerika naar dit album van Owl City, oftewel singer-songwriter Adam Young. Het plaatje is gevuld met makkelijk in het gehoor liggende en hitgevoelige synthpop. Op TV kunnen wel al even kijken naar de clip van single Fireflies. Dat het album nu ook in Nederland is uitgebracht is dan ook geen verrassing. Het popgehalte is bijzonder hoog en het lichte en vlotte stemgeluid van Adam komt duidelijk over door de scherpe productie. Eenvoudig rijmende teksten maken dat de liedjes makkelijk zijn mee te zingen vanaf de eerste draaibeurt. Met sommige teksten zou je zelfs een zeer jong publiek nog kunnen amuseren. Pakkende refreintjes en opgewekte ritmes doen de rest. Ocean Eyes is het tweede album van Owl City en vestigt de naam stevig in de wereld van de lichtvoetige pop. Verrassend genoeg gebruikt het daarvoor middelen die aan de kant van de connaisseurs en pioniers op scharen serieuze muziekliefhebbers kunnen rekenen, zoals Grandaddy, Phoenix en Air, terwijl het de rustigere kant van de elektropop met bijvoorbeeld The Go Find laat liggen. Van ontspannen lounge is absoluut geen sprake en het blijft (gelukkig) ook weg van de overgelukkige niemendalletjes van Mika. Het treft dus de juiste balans; het wint het grote publiek door het onmiddellijk bekende geluid en zal de fijnzinnige kenner waarschijnlijk niet storen. De songs zijn prima in elkaar gezet, niet het toonbeeld van originaliteit, maar op het hele album merk je steeds duidelijker dat het een zich herhalend, toegepast kunstje betreft. Desondanks is Ocean Eyes een lekker popalbum die het gemiddelde loze moment danig kan verzachten.