Scott Matthew - There is an Ocean that Divides, and with my Longing I Can Charge It, with a Voltage that’s so Violent, to Cross It Could Mean Death

De confronterend beeldende manier waarop de excentrieke muziek van Scott Matthew ons vooral bereikte, bereidt ons voor op dwalende ontdekkingstochten op deze opvolger. Dat begint nog voordat je de plaat hebt opgezet, want het artwork lijkt te vloeken met de stijl die ik inmiddels met Scott associeer. Daarnaast draagt dit album veruit de langste en meest verhalende titel die ik tot zover ben tegen gekomen, hoewel die zijn persoonlijkheid dan weer wel siert. Hij concentreert zich op krachtige en aansprekende thema’s, maar bij ontmoeting is hij een timide, zachtaardige persoon. Dat dualisme herken je ook in zijn teruggetrokken voorkomen, terwijl hij duidelijk een kind is van het moderne, uiterlijke individualisme. Het maakt van Scott Matthew een bijna mystieke figuur, die alleen door zijn betoverende expressiviteit naar ons uitreikt. Dat is precies wat ik verwacht van There is an Ocean that Divides en daar heeft hij John Cameron Mitchell lang niet meer voor nodig.
Reeds twaalf jaar geleden verruilde Scott Matthew de natuurlijke grootsheid van Australië voor de vrijheid in de spelonken van het grootstedelijke New York. Beide invloeden hadden een totaal ander geluid kunnen voeden. Toch past Scott’s muziek in beide situaties. There is an Ocean that Divides ontwikkelt op zeer minutieuze wijze de incommensurabele stijl van zijn eponieme debuut. Oude bekenden leggen hieraan ten grondslag. Zo is de productie wederom in handen van Mike Skinner (niet The Streets) en leent muzikale vriendin Holly Miranda haar eigenzinnige vocalen voor het etherische Dog. Het bloedstollende For Dick was al in volle glorie te horen tijdens zijn vorige toer.
Scott’s stijl is zo persoonlijk dat de beste beschrijving simpelweg ‘hartverscheurend’ zou zijn. Op geheel eigen wijze blijven de composities echter klein en ingetogen. Zijn stem hangt constant tegen snik en melodrama aan, maar laat nooit de controle varen, waardoor de aangrijpende nadruk des te sterker wordt. Dergelijke pure emoties maken volledige zuiverheid overbodig. Daarmee bevestigd hij subtiel zijn bijzonder kunstzinnige talent. De songs worden vaak door rauwe gevoelens overspoeld, resulterend in een collage van gitzwart, bloedmooi escapisme. Spiritualiteit is daarin leidraad, maar moet het ook vaak ontgelden. Ondersteunende, zacht voortslepende arrangementen maken de desondanks tedere en intieme sfeer compleet. Gelukkig kan men ook op adem komen met vriendelijke ballades als Community en German en het bedrieglijk opgewekte Thistle. Zolang de songs een vanzelfsprekende schoonheid uitstralen, zijn er geen verdere regels. Natuurlijk waren de verwachtingen groot, maar niemand had durven hopen dat Scott’s tweede album zo adembenemend zou klinken!