Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix

De suggestieve titel lijkt erop te duiden dat Phoenix ons verblijdt met een barokke suite. Een beetje grootheidswaanzin is de heren ook wel gegund. Phoenix opereert namelijk uit Versailles en het is algemeen bekend wat daar in de barok gebeurde. Het is dus niet opmerkelijk dat de heren meer dan een lichte fascinatie met deze periode hebben. Blijft daar ook iets van over in de composities op deze vierde plaat? Samen met Air, die met Kelly Watch the Stars aan de basis van hun succes stonden, vormen ze al jaren de garde van een mooi Frans exportproduct: de elektropop. Dat geven ze anno 2009 zeker nog niet op. Sterker nog, Wolfgang Amadeus Phoenix toont een nieuw en fris vuur in hun songschrijverschap. Niet dat ze ooit een misser produceerden, want zonder uitzondering bleken al hun albums al gauw een onmisbaar, aanstekelijk document. Hetgeen een vaste groep luisteraars na hun debuut tegenstond, namelijk de mierzoete arrangementen, zijn nu wat meer naar de achtergrond verdwenen. Het feit dat producer Phillipe Zdar van hun debuut United achter deze plaat zit, zal daar debet aan zijn. De songs op Wolfgang Amadeus Phoenix zijn op het scherpst van de snede en dat levert een zeer groovy en dansbaar album op. In tegenstelling tot het gros, was het debuut het minst aan mij besteed, maar de ruime ervaring van de band is ook hier terug te horen en dat maakt dit weer een typische Phoenix plaat. Tenzij we het label barok ook toekennen aan een bepaalde stijl elektropop, is daar geen sprake van. Wel maken we opnieuw kennis met een band die de trukendoos nog lang niet heeft uitgeput. Dit album zal in korte tijd net zo hardnekkig blijken als zijn voorlopers.