La Antena, van Esteban Sapir

De fijnproever weet sinds de jaren ’90 de Argentijnse film feilloos te vinden. Regisseur Esteban Sapir is een scheut aan de uitdijende stam goede cinema die daaruit voort komt. La Antena is zijn tweede film en werd geselecteerd als openingsfilm van het prestigieuze IFFR in 2007. Sapir brengt in de eerste plaats een ode aan de klassieke, stomme film en maakt zich op bijzondere wijze deze stijl eigen. Het gebruik van zwart-wit is functioneel, omdat het de toeschouwer op natuurlijke wijze laat concentreren op de oerkracht van filmische beeldtaal. Een onvermijdelijk element hiervan is het gebruik van verduidelijkende, tekstuele transcripties. Sapir vertaalt dit echter volledig naar het hedendaagse door een dynamische versie van de expressionistische poëzie van Paul van Ostaijen te maken. De regie en montage zijn onmiskenbaar modern, terwijl de film toch vaak ouderwets aan doet. Deze anachronistische aanpak beperkt zich niet tot stijl alleen. De vertelling kent een fantastische, folkloristische thematiek, die visueel is gepositioneerd in een historisch futurisme. Hierin vinden we aspecten terug van de stijl van Jean-Pierre Jeunet en filmknutselaar Michel Gondry, maar dergelijke kunstwerkjes vloeien in La Antena als vanzelfsprekend samen met de verteltrant. Ook valt de Spaanse magisch realistische cinema te herkennen. In het verhaal gaat een stad gebukt onder een dictatoriale macht: Sr. TV. Zijn uitvoerige indoctrinatie en grenzenloze invloed maakte het mogelijk met technisch vernuft alle stemmen van de bewoners af te nemen. Er is echter één stem over die kan verijdelen dat deze verbale gevangenschap zich uitbreidt naar alle woorden. De moralistische lessen in dit moderne sprookje worden kracht bijgezet door veel maatschappijkritische allegorieën die het nazisme niet schuwen. Uiteindelijk blijkt de antenne de sleutel tot de oplossing en de overkoepelende boodschap. Sapir maakte een verrassende en unieke film.