Charlie Winston - Hobo

Een muzikale familie is vaak een vrijkaartje voor een muzikale carrière, maar daarmee is niet gezegd dat deze ook succesvol zal zijn. Zijn beide ouders waren in de jaren ’60 en ’70 zangers, wat aanstekelijk werkte op de kinderen. Momenteel kennen wij vooral zijn broer Tom Baxter. Vergelijkend is direct te zeggen dat ondanks Baxter’s bijzondere stem en talent, Charlie Winston dankzij zijn extraversie en diversiteit nog een stuk spannender klinkt. Hobo had een bliksemsucces in het toch vaak avontuurlijker Frankrijk, denk aan Camille, waar de donder nog wel even door rolt. Vele nummers zijn radio vriendelijk door de toegankelijke melodieën en verleidelijke refreinen. Erg prettig om te zien dat Hobo dus ook in het mainstream circuit hoge ogen gooit. Het succes ligt misschien al besloten in de geperfectioneerde wijze waarop genres samenkomen. De popliedjes zijn gestoeld op folk met wereldlijke invloeden. Vanaf dat punt kan ieder liedje van een nostalgische ballade naar een funky soulnummer schieten. Pure pop is het nooit. Ook zijn ervaring in film- en theatermuziek steekt voortdurend de kop op, met verrassend mysterieuze en dromerige accenten in de ritmische composities. De afwisseling tussen springerige staccato percussie en indringende vocalen vormen een opmerkelijk slagvaardig geheel. In plaats van in volume te kruipen om de aandacht op te eisen, werkt Winston toe naar een muzikale chaos van instrumenten met even pakkend als intrigerend resultaat. Charlie Winston is een geboren artiest en maakt enorme indruk met deze verzorgde plaat. We moeten zeker wat gemist hebben met zijn eerste album Make Way. Dat betekent gelukkig dat als we nog wat meer willen horen er gewoon nog een album klaar ligt. Deze goedgeluimde, intieme en dramatische poppareltjes zullen niet gauw vergeten worden.