Doves - Kingdom of Rust

Naast namen als Elbow en Coldplay mag ook Doves niet meer ontbreken. Het zijn enkele van de namen die in Engeland het post Britpop van de 21ste eeuw vertegenwoordigen. Doves heeft zijn eigenzinnige geluid gedurende de drie (plus één) albums die voorafgingen alleen maar ontwikkeld en zich de meester getoond in het schrijven van ruimtelijke, rondzingende melodielijnen. De composities zijn vrijwel altijd uitgestrekt en ritmisch tegelijk. Het scherpere, rockende randje dat met Lost Cities werd toegevoegd, krijgt op de speelse, epische wijze van Doves meer ruimte op Kingdom of Rust. Muzikaal geweld wordt slechts toegepast met de beste bedoelingen. Zie het als een ploeg die het land omschept voordat uit de voren complexe, nieuwe gewassen ontspruiten. Vergelijkbaar en kenmerkend is het zorgvuldige opnameproces, waar alles lijkt te draaien om klankkleur en detaillistische nuances. Zo zorgen de heren ervoor dat uit een heleboel geluid telkens weer een gelaagd liedje ontstaat. Gelukkig is alles dus hetzelfde gebleven, maar niet zonder een vastbesloten stap voorwaarts te zetten. Zoals gebruikelijk zit het intrigerende van de plaat in datgene wat op herhaling lijkt. Kingdom of Rust blijft trouw aan het concept en streeft toch de verwachtingen voorbij.