Zoë Keating - Into the Trees

Enige tijd geleden verklaarde ik mijn liefde aan de muziek gemaakt met hulp van multiphonic loops en performances met live sampling. Toen gaf ik al aan dat celliste Zoë Keating mogelijk de volgende stop zou zijn op die ontdekkingstocht en bij dezen is het zover. De van oorsprong Canadese Zoë Keating heeft een nieuw album uitgebracht onder de naam Into the Trees.

Hoewel ze vele verschillende muzikale projecten onderneemt, is Into the Trees slechts haar tweede soloplaat. Met haar eerste, Cello x 16: Natoma, bereikte ze maar liefst vier keer de nummer één positie op de klassieke charts van iTunes. Er is eigenlijk geen reden waarom Into the Trees een minder leven beschoren zou zijn. Van de besproken artiesten als Julianna Barwick en Owen Pallett is Zoë Keating wel de meest klassieke. Desondanks is nergens te merken dat ze met haar composities een bepaald genre in het bijzonder wil aanspreken.

Werkelijk iedere klank op het album is middels akoestische cello tot stand gekomen en Zoë tekende voor de composities, het spel, de opnames en de productie. Idiosyncratischer kan het haast niet worden. Evenwel is het resultaat natuurlijk vergelijkbaar met anderen. Zo is zeker sinds Apocalyptica de wereld duidelijk geworden dat de cello zich goed laat lenen voor behoorlijk zware en weinig subtiele genres. De invloed van de huidige veelvoud aan pop en rockgenres is merkbaar in Zoë’s composities. Daardoor vormt een ensemble als Rachel’s (eerst een rockband) ook een toepasselijke aansluiting, evenals popmuzikanten Andrew Bird, Owen Pallett en anderen. De door de multiphonic loops en sampling mogelijk geworden herhaling en gelaagdheid doet daarnaast denken aan minimalistisch werk. Into the Trees is echter zeker geen minimalistisch album. Het refereert aan het licht cinematografische en romantische werk van bijvoorbeeld pianisten Dustin O’Halloran en Rachel Grimes gecombineerd met sfeervolle, soms bijna electronische, elementen zoals de ambient composities van Lunz.

Zo laveert Zoë Keating de gehele plaat tussen diverse genres en trekt volledig haar eigen plan. Dat levert muziek op die het experimentele en conceptuele stadium met gemak overstijgt. Haar moderne klassiek met een twist zal evenveel luisteraars bevreemden als voor zich winnen. Into the Trees kwam reeds op plaats zeven binnen in klassieke charts zonder enige marketing en die waardering is hoe dan ook terecht.