Amanda Jenssen - Happyland

Amanda Jenssen’s faam groeit snel. De jonge Zweedse schrijft met het grootste gemak, zo lijkt het, lekker in het gehoor liggende popsongs en presenteert ze vol verve. Haar album Happyland is alweer haar tweede en weinig staat een aanzienlijk succes in de weg.

Amanda Jenssen laat zich graag inspireren door de jaren jazzy ’30 en ’40. Hoewel ze niet echt gebruik maakt van die bezetting is regelmatig de big band niet ver weg. De urgente kracht en ietwat excentrieke intermezzo’s in de nummers zijn toch echt van deze tijd. Happyland staat vol met dergelijke goed gecombineerde nostalgie profiterend van een frisse blik. Net als bij Caro Emerald hebben we te maken met een sterke zangeres. Gedeeltelijk spreken Amanda Jenssen en Caro Emerald hetzelfde publiek aan, zij het met een stilistisch afwijkende formule. Dat betekent echter ook dat er aan Happyland misschien net even teveel is gesleuteld. Daarom krijgen de nummers ondanks de lekkere, grootse sound soms een gekunstelde uitstraling. Schoonheid is in pure vorm toch het meest overtuigend. Gelukkig heeft Amanda Jenssen veel van het creatieve werk in handen en blijft een oorspronkelijke creativiteit bewaard. Zo weet ze een connectie met de muziek van Claire and The Reasons te bewaren, die voor haar debuut haar inspiratie iets later haalde. Waar de ruimhartige productie achterwege blijft, horen we dan ook het meest van de muzikante. Dan is het vooral haar plezierig buigzame popstem die de luisteraar grijpt.

Het bombast van Caro Emerald sloeg naar mijn idee net te ver door. Op Happyland vinden we rustpunten en daardoor komen mooie en rustige nummers beter door. Die balans maakt van Happyland ook een fijn album voor de serieuze muziekliefhebber, terwijl er voldoende valt te consumeren voor de liefhebber van alternatieve, aanstekelijke zomerpop.