A Mountain of One - Institute of Joy

Het debuut album van A Mountain of One droeg de misleidende titel Collected Works. Het betrof een verzameling singles en EP’s die al eerder waren uitgebracht. Dat maakt echter Institute of Joy wel hun tweede album en eigenlijk eerste echte studioplaat. A Mountain of One bestaat uit het tweetal Mo Morris en Zeben Jameson. Hun wereld beslaat een breed spectrum dat een bijzondere stijlmix herbergt.

Op Institue of Joy pakken ze uit met een groots en ruimtelijk geluid. De vocalen doen denken aan David Gahan van Depeche Mode. Aan de andere kant is het ongelofelijk makkelijk om in het universeel aansprekende geluid allerlei oude en overbekende namen terug te horen. Door het redelijk lage tempo en de laid-back composities liggen Air en Zero7 ook voor op de tong. A Mountain of Joy heeft echter een knarsende, donkere ondertoon die het een flink progrock karakter en een minder vriendelijke toonzetting meegeeft. Dan krijg je iets dat wel wat lijkt op het ondergewaardeerde Stateless, zonder de scherpe danceritmes van die band, of Pineapple Thief. Regelmatig ontstaan uitgestrekte soundscapes, maar het resultaat is toch minder beeldend dan bij Anti Atlas en een stuk dansbaarder. Zo kan een goede typering nog veel meer aspecten beschrijven, waarbij opvalt dat er vooral veel Britse namen terugkomen. Hoe kan het ook anders bij een band die uit de Engelse hoofdstad komt? Het fijne van al deze ‘net nietjes’ is dat er een zeer genietbaar geluid ontstaat dat desondanks solide op eigen benen staat.

Institute of Joy is misschien niet opzienbarend, maar maakt A Mountain of One terecht succesvol in zijn soort. In een genre waar men te pas en te onpas allerhande herkenbare genres mixt, komen vele smaakloze missers voor. A Mountain of One ontloopt dit gevaar zeer kundig. Rock, lounge en ambient komen op psychedelische wijze stevig samen, terwijl melodie centraal blijft staan en uiteindelijk voor sfeer gaat.