Marlon Penn - Independence?

Een muzikaal manifest schrijven bij de release van je plaat is vragen om moeilijkheden. Met hun declaration of ‘Independence?’ begeeft het Groningse Marlon Penn (singer-songwriter Marlon Penninkhof) zich dan ook op glad ijs. Immers op deze manier worden de eigen fouten goedgepraat en lijkt het commentaar van de critici buiten spel gezet. Hoewel de boodschap voor pure muziek, zonder samples, welgemeend en goed wordt ontvangen, is het opschrijven ervan een inschattingsfout. Marlon Penn heeft dit namelijk helemaal niet nodig, maar legt zo wel de lat onnodig hoog.

Bij opening van het album bekruipt me dan ook even een moeizaam gevoel. Het is niet het meest verwelkomende nummer dat de poort openzet naar Independence? Het zet echter wel de toon. Er volgen namelijk twee hele mooie, ingetogen songs die nauwelijks te rijmen zijn met de punk- en funkbeats die deze aan beide kanten omsluiten. Op deze wijze ontvouwt zich het hele album, dat door die harde afwisselingen het gevoel oproept geen duidelijk doel te hebben. Zodra dit gevoel zich aan de luisteraar openbaart, wordt ook gelijk duidelijk dat dit nu juist het punt is. De band rondom de Marlon Penninkhof maakt van zoveel mogelijk vrijheid gebruik. Daarin past een ongelofelijke diversiteit aan stijlen. Enkele kanttekeningen mogen daarbij wel worden geplaatst. Lang niet iedere song lijkt even volgroeid. Dat geldt zowel voor de beheersing van de stijl als de compositie die soms het schetsmatige maar net ontgroeit. Vocaal is het ook duidelijk dat het zwaardere, rockende werk meer vraagt dan voorhanden is. Ook deze inschattingsfoutjes vergeef je de band bij het volgende tot stilte manende liedje geheid. Bovendien is het goed voorstelbaar dat iemand met een zwak voor andere genres dan ikzelf deze rollen eerder zou omkeren.

Toch blijkt Independence? uiteindelijk als geheel niet alle invloeden een overtuigende plaats te geven. Daarnaast had de productie hier en daar minder dof en gebalanceerder mogen zijn. De woorden van het kleine manifest in ogenschouw nemende, is er toch knap werk verzet. Het is voorlopig vooral de moed die moet worden beloond. Na wat rijping ben ik ervan overtuigd dat de eclectiek van dit genre-experiment zich kan ontwikkelen tot een charismatische stijl.