Antony & the Johnsons - The Crying Light

Als er één troubadour is van de huidige tijdsgeest is het Antony wel. Hoewel hij veelvuldig bij allerlei projecten opduikt, zijn het toch zijn eigen platen die mij het meest aan het hart gaan. De vraag die op onze lippen brandt, is vooral of de plaat de beloftes van het magistrale Another World inwilligt. Die EP liet al zien dat we een puurdere benadering konden verwachten op deze opvolger. Sobere klassieke structuren hebben de wilde haren van extravagant bombast doen vervagen in de composities. Niemand zou tevoren Antony beticht hebben zijn ziel niet bloot te leggen in zijn muziek, op The Crying Light lijkt ook het punt bereikt waar extraversie wordt versterkt door introspectieve subtiele arrangementen. Teksten en vocalen komen nog helderder door. Als vanouds slaat Antony op geheel eigen wijze een brug tussen een algemeen erkend gevoel en artistiek escapisme. Het ouderwetse gevoel van romantische jazz komt volledig natuurlijk samen met de anderszins zeker vooruitstrevende excentriciteiten van Antony’s stijl. De kracht zit in het toegankelijke, herkenbare geluid wat ham nu meer dan ooit een plek in de annalen zal bezorgen. Misschien wat teleurstellend is dat een hartenkreet, zo urgent, indringend en gedurfd atypisch als het nummer Shake that Devil van de EP, niet aanwezig is op dit album. Wel zijn er de afwijkende nummers Kiss My Name en Aeon. Of dergelijke nummers juist een knappe vertalingen zijn van zijn eigen genre of gekunstelde missers laat ik bij dergelijk talent graag in het midden. The Crying Light bevestigt wat iedereen eigenlijk al wist.