Dino Saluzzi - El Encuentro

Dino Saluzzi zou kunnen worden gezien als de hedendaagse Ástor Piazzolla: twee componisten van Argentijnse afkomst en twee gevierde bandoneon spelers. Met het huidige album, El Encuentro, wordt de 75ste verjaardag van de componist gevierd. Het is een sterk verzorgde live-opname van Het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley met Dino Saluzzi zelf op de bandoneon en Anja Lechner (cello) en Felix Saluzzi (tenor saxofoon).

De bloemlezing uit zijn recente werken geeft al snel aan dat het in feite weinig met Ástor Piazzolla te maken heeft, ondanks dat ook bij Dino Saluzzi jazz en Argentijnse dans een onmiskenbare invloed uitoefenen. Het resultaat bevindt zich dichterbij de beroemde Argentijnse, moderne componist Alberto Ginastera dan Piazzolla. De wals die het album opent, doet daarnaast met romantische elementen denken aan de Fransman Camille Saint-Saëns. De composities van Dino Saluzzi houden echter te allen tijde een uitgesprokener vooruitstrevende inslag. Dat maakt El Encuentro verrassend en vaak ook interessanter dan het werk van Piazzolla, terwijl de tradities minder leidend zijn dan bij Ginastera. De harmonieën van de strijkers in Plegaria Andina hebben duidelijk de kenmerken van twintigste eeuwse en hedendaags klassiek en de solo’s zijn expressief en dynamisch met een licht volkse inslag die de luisteraar een handreiking doet. Nergens slaat de balans over in avant-gardistische experimenten. Het is juist de beteugelde mogelijkheid hiervan die de composities op El Encuentro hun captiverende uitwerking geven. De muzikale en soms jazzy dialogen verschuiven van de faciliterende orkestraties naar de drie solisten in golvende spanningsbogen. De contrasten tussen de delen van titelnummer El Encuentro zijn ijzersterk en zijn meermaals onverwacht. Het meeslepende en escapistische Miserere blijkt een waardige afsluiter die teruggrijpt op Vals de los Días. Over de hele linie bewaart het album El Encuentro het evenwicht en verslapt daarmee de aandacht ook geen moment.

Het aardige van Saluzzi’s manier van componeren is dat het in zijn stilistische invloeden vergelijkbaar is met de patronen die terug te vinden zijn in selecte hedendaagse folkpop gezelschappen, die zich ook door jazz and volksmuziek laten inspireren. Het resultaat mag dan beduidend anders zijn, maar de gedachte kent gelijkenissen. De stijlwendingen die het gevolg zijn in de muziek geven het werk van Dino Saluzzi zijn onvoorspelbare charme, terwijl de gebruikelijke diepgang van klassiek nooit ontbreekt.