Paul Armfield - Blood, Fish & Bone

Bij eerste kennismaking is Blood, Fish & Bone een relatief onopmerkelijke plaat. Onopmerkelijk niet in de zin van saai, maar in de zin dat alles goed zit. Het album zet in als een typische man-met-gitaar singer-songwriter plaat, maar weet algauw te overtuigen van zijn bredere kwaliteiten. De subtiel en rustig uiteengezette songs doen niet vermoeden dat ze uit de strot komen van de ruig ogende, bebaarde Paul Armfield. Zijn verleden als boekwinkelmanager lijkt dat beter te verklaren.

Blood, Fish & Bone sluit aan bij roots en folkgenres, maar doet geen van beide op traditionele wijze. Die donkere, bronzen eigengereidheid past goed bij het singer-songwriterschap. Vaak is er sprake van kabbelende songstructuren die haast vergelijkbaar zijn met het verstilde The White Birch. Toch blijkt het onopmerkelijke plaatje al gauw opvallende trucs verborgen te houden. Het meeslepende, donkere Sloe Gin is daar een aansprekend getuige van. In het vervolg, What Would Susan Do?, begint Paul’s kopstem plotseling erg te lijken op Guy Garvey’s (Elbow) vocalen. Op zijn beurt weet Run met een feilloos ritme, waarin een mooie rol voor percussie en dynamiek is weggelegd, te imponeren. Niet iedere song laat dergelijke indrukken achter, maar geen enkele song stelt teleur. Wie goed luistert ontdekt ook minuscule, originele vondsten in de spaarzaam variërende arrangementen. Die worden perfect gedragen door de mooie selectie muzikanten waarmee Paul zich omringt. Geen enkele klank wordt geïntroduceerd zonder daar later wat mee te doen en telkens maximaliseert Paul het effect daarvan. Zo weet hij op dit tweede album met een langzaam maar zeker vorderende tred stilistisch steeds verder te intrigeren.

Hetgeen een onopmerkelijke singer-songwriter plaat leek bij aanvang, blijkt na afloop stevige sporen te hebben nagelaten. De ook niet vanzelfsprekende teksten dragen daaraan zeker bij. Paul Armfield heeft de verstandige zet gemaakt niet langer tussen de boeken te verstoffen, maar het gezelschap van andere, voormalige Britse troubadours op te zoeken en daar een besliste eigen draai aan te geven.