In the Country - Whiteout

Eerder merkte ik iets vergelijkbaars op over Splashgirl, maar ook deze Noren produceren een zeer eigen vorm van jazz. Invloeden vanuit de klassieke en popmuziek zijn legio. Het is in de wijze waarop ermee wordt omgesprongen dat zich de meester toont. Zo opent het album met prachtig verstilde pianoakkoorden die doen denken aan menig twintigste-eeuws klassieke pianosuite. Ik zou er bijna het label ‘Erik Satie on Jazz’ op plakken. Dat doet echter geen recht aan het gehele muzikale spectrum van In the Country. In de basis maken ze etherische, minimalistische jazz, die schittert door een ingetogen donkere en droeve sfeer. In verstilde momenten zijn soms op achtergrond nevelige klanken te horen die de composities verder van diepte voorzien. Na opening vervolgt het album bijna ongemerkt met Kungen. Daar zet lichte percussie met een ritme de basis voor het stuk. Dit is met bijzonder veel gevoel voor subtiliteit gedaan. Ondanks de herhaling wordt dit nooit pregnant. Whiteout blijft echter niet de gehele speelduur zo kalm. Het gezelschap bezit weldegelijk de kracht om hun composities een zekere drang en dwang mee te geven. Dat blijkt wel uit het iets stevigere Ursa Major. Neveneffect daarvan is dat dit voor mij voorbijgaat aan de intrige die tot dan toe zegevierde. Hier lijkt te gelden dat wat je hoort ook exact is wat je krijgt; niet veel meer dan dat. In the Country neemt de tijd om zijn composities uit te bouwen. Zo weet ook het slot wederom te imponeren. Whiteout is een album dat bij vlagen sluipend tot grote hoogtes komt.