The Hedge Schools - Never Leave Anywhere

Een recensent komt vaak oren tekort. Dat blijkt wel weer als een plaats als Never Leave Anywhere ruim een jaar ergens onderop een stapeltje blijft liggen. Nu die plaat dan toch in mijn speler terechtkwam was de voldoening groot. Het Ierse kwaliteitslabel Independent brengt naast grote namen ook regelmatig werk van minder grote, maar minstens zo goede artiesten uit. Een aardige noot daarbij is dat labelgenoot One Day International in hetzelfde genre gevonden kan worden. Verder kan The Hedge Schools misschien nog het beste worden getypeerd als een situatie waarin Travis The White Birch had geheten. Bovendien bewaren ze aan de conventionelere kant een typerend singer-songwritergevoel waarin bijvoorbeeld een Jacob Golden kan worden herkend. Vreemd is dat niet, want voorman Patrick Barrett schreef alle songs zelf. De uitgestrekte songs worden gedragen door een rustige doch zware ondertoon met een navelstreng van rock. Daardoor ontstaat een soundscapeachtige vorm van pop die leidt tot etherische dagdromen. De melancholische, zacht geaspireerde stem Patrick Barrett werkt daarin enorm versterkend. Vooral in die verstilde momenten waarin ontspannen gitaargetokkel op subtiele en schetsmatige pianoklanken voortkabbelt, bereikt zijn stem hypnotiserende kwaliteiten. Luister bijvoorbeeld naar het mooie Don’t Call it a Heart. Ook ambachtelijk aandoende popballades worden door de band op zeer kundige wijze op plaat gezet, zoals in Kansas. De conclusie is simpel; The Hedge Schools zijn een smaakmakende Ierse belofte.