Marissa Nadler - Little Hells

De titel laat weinig aan de verbeelding over. Direct valt op dat Bostonse singer-songwriter Marissa Nadler gekozen heeft voor een schrille, metalige klankkleur voor de kleine liedjes op deze plaat. Dit in navolging van haar ijle stemgeluid. Tezamen zorgt het voor alles behalve vrolijke songs die ijzige rillingen over je rug sturen. Wat stijl betreft is ze te positioneren tussen andere aparte singer-songwriters als Tara Jane O’Neil en de tweede plaat van Sarah Blasko of Sarah Lov in Dévics. Hoewel er afwisseling bestaat in de arrangementen, door bijvoorbeeld gebruik van piano of gitaar vaak aangevuld met synths, orgel of wat percussie, blijft het geheel eenvoudig. Anders dan het avontuurlijke songschrijverschap van eerder genoemde dames, ligt bij Marissa Nadler constant het risico op de loer dat eenvoudig eentonig wordt. Ondanks de opgeroepen sfeer weten slechts enkele nummers echt onder de huid te kruipen, maar blijven de composities verder wat repetitief en vlak. Daardoor verdwijnt de plaat te snel naar de achtergrond; een voordeel voor enkelen, een nadeel voor velen. Het gevoel overheerst dat er meer uit te halen was.