Anna Ternheim - Leaving on a Mayday

Al geruime tijd heb ik een voorliefde voor vrouwelijke Scandinavische singer-songwriters. Een van de creatieven die dat destijds heeft aangewakkerd is Anna Ternheim. Naast eigenzinnige alternatieven als Christina Rosenvinge en Hanne Hukkelberg, liet Anna een meer conventioneel geluid horen met haar lieflijke folky popliedjes en haar karakteristieke zachte stem. Op Leaving on a Mayday lijkt ze aanvankelijk haar dromerige liedjes wat kracht bijgezet te hebben en voorzien te hebben van een overwegend vrolijke klankkleur om bij het nummer Terrified de soberder fundamenten van haar signatuur weer aan te halen. Vanaf dat moment heeft ook dit album je in die stevige houdgreep die de moderne Scandinavische zangeressen eigen is. Het prettig trage ritme krijgt meeslepende kwaliteiten, met name omdat er in de arrangementen een behouden cinematografisch bombast besloten ligt. Zoals tot nu toe met ieder album, wordt Anna’s muziek steeds complexer, hoewel melodieën en teksten simpel en bescheiden blijven. Daarmee bekleedt ze toch een eigen sound, want het perfecte popliedje noch het grensverleggende van haar collegae lijkt het doel. Op Leaving on a Mayday ontwikkelt Anna vooral ten opzichte van zichzelf in een logische, expressieve richting, die over het geheel heerlijk genietbaar blijft.