Owl City - Ocean Eyes

Al geruime tijd luistert men in Amerika naar dit album van Owl City, oftewel singer-songwriter Adam Young. Het plaatje is gevuld met makkelijk in het gehoor liggende en hitgevoelige synthpop. Op TV kunnen wel al even kijken naar de clip van single Fireflies. Dat het album nu ook in Nederland is uitgebracht is dan ook geen verrassing. Het popgehalte is bijzonder hoog en het lichte en vlotte stemgeluid van Adam komt duidelijk over door de scherpe productie. Eenvoudig rijmende teksten maken dat de liedjes makkelijk zijn mee te zingen vanaf de eerste draaibeurt. Met sommige teksten zou je zelfs een zeer jong publiek nog kunnen amuseren. Pakkende refreintjes en opgewekte ritmes doen de rest. Ocean Eyes is het tweede album van Owl City en vestigt de naam stevig in de wereld van de lichtvoetige pop. Verrassend genoeg gebruikt het daarvoor middelen die aan de kant van de connaisseurs en pioniers op scharen serieuze muziekliefhebbers kunnen rekenen, zoals Grandaddy, Phoenix en Air, terwijl het de rustigere kant van de elektropop met bijvoorbeeld The Go Find laat liggen. Van ontspannen lounge is absoluut geen sprake en het blijft (gelukkig) ook weg van de overgelukkige niemendalletjes van Mika. Het treft dus de juiste balans; het wint het grote publiek door het onmiddellijk bekende geluid en zal de fijnzinnige kenner waarschijnlijk niet storen. De songs zijn prima in elkaar gezet, niet het toonbeeld van originaliteit, maar op het hele album merk je steeds duidelijker dat het een zich herhalend, toegepast kunstje betreft. Desondanks is Ocean Eyes een lekker popalbum die het gemiddelde loze moment danig kan verzachten.

Read more...

Ben Sollee & Daniel Martin Moore - Dear Companion

In plaats van een persoonlijke opvolger bundelen twee van Kentucky’s grootste hedendaagse talenten in de popmuziek hun krachten op dit bijzondere album. Ben Sollee wist te imponeren door zijn opvallende songschrijverschap dat hij combineerde met zeer kundig cellospel. Daniel Martin Moore bleek als singer-songwriter zijn vervullende en ingetogen stemgeluid voor zich te kunnen laten spreken in klassiek aandoende, pure songs. De roots die deze twee bescheiden grootheden delen vinden nu volmondig hun weg op deze plaat. Geen van de twee heeft een uitgesproken hoofdrol, maar de traditionele klanken van de Appalachen is als een constante onderstroom aanwezig. Het creatieve cellospel vormt een mooie afwisseling met behoudender songs. Het veel lichtere geluid van Ben Sollee combineert verrassend mooi met het zachtere brons van Daniel Martin Moore. Gelukkig overheerst het rootsgeluid nooit zodanig dat er geen sprake meer is van hedendaagse pop. De folkinvloeden geven Dear Companion juist verdieping en, waar nodig, een uitnodigende zwier. Subpop voegt met deze samenwerking een nieuw pareltje aan zijn uitzet toe. De vraag is natuurlijk wel of de heren voortaan gezamenlijk of ook nog apart hun muzikale wegen zullen bewandelen.

Read more...

Peter-Anthony Togni - Lamentatio Jeremiae Prophetae

Sinds 1989 is Peter Togni actief als freelance componist van voornamelijk klassieke muziek. Koormuziek vormt een groot onderdeel van zijn oeuvre. In zijn composities doorklinkt vaak een persoonlijke visie op het sacrale. Met deze opname van het stuk Lamentatio Jeremiae Prophetae komt dit zeer concreet naar voren. Het verhaal van de verscheurde profeet Jeremiah uit het Oude Testament staat centraal en wordt als profeet van het hedendaagse aangehaald. Het bijzondere van dit werk is bovendien dat Togni de getalenteerde basklarinettist Jeff Reilly vrijheid laat voor improvisatie naast de formelere klanken van het Elmer Iseler Singers koor. Als organist speelde Togni al geregeld met het Sanctuary Trio en sinds 2009 ook met het Peter Togni Trio zich richtend op uitvoeringen van jazz classics, eigen werk en jazzbewerkingen van klassiek. Deze achtergrond meenemend is het niet verrassend dat Peter nu met Lamentatio Jeremiae Prophetae debuteert op het ECM label, dat zowel de jazz als klassiek liefhebbers al 40 jaar op hun wenken bedient. Herhaaldelijk doet Lamentatio Jeremiae Prophetae denken aan de gelegenheidssamenkomsten van Jan Garbarek met het Hilliard ensemble. Ook deze platen op het ECM label kenden een opmerkelijke combinatie van improvisatie en compositie. Lamentatio Jeremiae Prophetae is echter merkbaar als een geheel geschreven en kent daardoor ook duidelijke narratieve ontwikkeling. Togni zelf geeft aan dat hij gaandeweg het koor als Jerusalem ging beschouwen en de basklarinet als de stem van Jeremiah, hetgeen goed is terug te horen. Ook de prachtige sopraan van Lydia Adams valt op. Zij tilt de kleur van de compositie naar een sprankelend hoger plan. Het stuk werd opgenomen in Togni’s huidige woonplaats Halifax, Nova Scotia in de All Saints Cathedral. Die ruimte geeft het afwisselend alarmerende en sussende stuk een plezierig gearticuleerde klank. Peter Togni beteugelt in dit mooie en contemplatieve werk twee uiteenlopende stijlen op een complementaire manier.

Read more...

Philip Glass - A Madrigal Opera

In de wereld van de minimalistische muziek zwaait Philip Glass voor menigeen al jaren de scepter. Hij is een waar meester in het op de spits drijven van verschuivende tonale patronen. Deze eerste opname van A Madrigal Opera vertoont duidelijke verschillen met veel van zijn bekendere werken. De compositie stamt uit 1980 en is gecomponeerd onder invloed van de ontwikkeling van madrigalen in vroeg zestiende-eeuws Italië. Aanvankelijk betrof dit louter vocale muziek van twee- en driestemmig tot zesstemmig later. In de latere periode kon die worden aangevuld met een solo-instrument. Uit deze seculiere muziek kwam de opera voort. In de jaren ’70 ontpopte Glass zich van een minimalistische componist tot een atypisch operaschrijver. In 1980 leidde een opdracht voor het schrijven van een traditioneel georkestreerde opera tot een herontdekking van akoestische expressiviteit in zijn muziek. Philip Glass revisiteert beide stijlen in deze zesstemmige ‘kameropera’ die wordt bijgekleurd met viool en altviool. Door gebrek aan inhoud blijft het werk abstract, terwijl de relatie van muziek en emotionele expressie duidelijk aanwezig is. Er is geen libretto om het te concretiseren. Veel van Glass’ reductionisme is nog aanwezig in de muziek, maar de tegen elkaar opwerkende muzikale lijnen boren nieuwe dieptes aan in de zeggingskracht uitgaande van de aard van de compositie. Ondanks Glass’ kenmerkende repetitieve toondichtheid zijn er momenten waarop A Madrigal Opera kan worden vergeleken met Arvo Pärt’s sacrale tintinnabuli composities die gebruik maakten van gregoriaanse invloeden. Deze opname volgt enkele uitvoeringen van andere gezelschappen. De Finnen spelen het stuk op een ietwat slepende wijze, waardoor de dynamiek getemperd blijft. Het benadrukt de structuur van de compositie, maar een strakkere uitvoering had wellicht tot meer contrast geleid. Het is goed dat dit bijzondere stuk van Glass nu aan plaat is toevertrouwd. Het geeft een interessant en mooi beeld van een componist in transitie.

Read more...

Atlantis, van Digna Sinke

Met weinig middelen zet regisseuse Digna Sinke op zeer scherpe en elegante wijze haar eigen script neer. Bekende beelden van Nederlandse landschappen en moderne taferelen worden zodanig vastgelegd dat het geheel een futuristische uistraling krijgt. Dat past bij de sci-fi-achtige plot waarin de overheid van de toekomst de samenleving in een geformaliseerd keurslijf van geluk en positiviteit dwingt en alles van vroeger tot het vergeten verleden behoort. De protagonist betreft een subversief, doch verlegen meisje van 13 dat door haar gedrag steeds meer te weten komt over de kanten van de wereld die inmiddels uit het zicht verdreven zijn. Zo komt ze ook steeds meer te weten over wat haar te doen staat in de toekomst, hetgeen niet strookt met de opgedrongen ordening van het geluk. Het filosofische en metafysische verhaal drijft grotendeels op de fragmentarische opmerkingen die worden gemaakt door de personages. Helaas lijken die maar half in hun woorden te geloven, waardoor de uitspraken vaak blijven steken in cryptische profetieën. De krachtige cinematografische stijl en de prachtige enscenering overstemmen dit minpunt echter vorstelijk, waardoor Atlantis alsnog een plezierige film blijkt.

Read more...

Erland & The Carnival - E & TC

De band rondom Erland Cooper, woonachtig op de Orkney Eilanden, die leden bevat van The Verve, The Good, The Bad, The Queen (Simon Tong) en The Fireman (drummer David Nock), komt na de EP eind vorig jaar snel met een volledig album genaamd: E & TC. De rommelige opening van Love is a Killing Thing is ten opzichte van het eerder gehoorde enigszins een teleurstellend. De band revancheert echter op de rest van het album.

Hun formule omhelst precies wat ze al eerder prijsgaven: een grote invloed uit de jaren ’60 met de nodige psychedelische orgeltjes waarin de catchiness vaak met een vleugje bombast wordt gebracht. Hoewel Erland & The Carnival zichzelf beter beteugelt dan bijvoorbeeld The Last Shadow Puppets en meer getemperd is dan de geveinsde grootsheid The Good, The Bad, The Queen, zijn er zeker gelijkenissen. Uiteindelijk blijft E & TC een indieplaatje van Britse bodem en dat bleek in het verleden vaak genoeg een vrijkaartje voor succes. Dat zou hier ook kunnen gebeuren, omdat het album het gevoel eert dat het eclectische knutselwerk uit de akoesmatische en moderne folkmuziek kenmerkt. De bevreemdende geluidjes werken memoriserend en geven de popsongs een vollere klank. Erland & The Carnival onderscheidt zich vervolgens vooral door het uiterst ontspannen spel. Waar vergelijkingsmateriaal heil zoekt in urgente rock en de neiging heeft nodeloos opgejaagd te klinken, heerst op E & TC een plezierige rust die meer ruimte laat aan teksten en melodie.

Hoewel de stijl dat aanvankelijk niet doet vermoeden, blijkt de popballade ten grondslag te liggen aan hun songschrijverschap. Die traditie wordt niet met voeten getreden. Dat geeft Erland & The Carnival zijn gezicht en maakt dit tot een leuk debuut.

Read more...

Nom de Guerre - Love Thy Neighbour

Op de opvolger van het succesvolle debuut van het Duits-Zweedse Nom de Guerre heeft de goedgeluimde band niets aan kracht en potentie ingeboet. De songs zijn allen op zich al een goed popliedje en Love They Neighbour vormt daarmee een overwegend vrolijk gestemd popalbum van formaat. Hoewel de band een iets minder herkenbaar geluid heeft, doet de plaat me wel wat denken aan het energieke debuut van The Hoosiers. Naast de overheersende springerige vrolijkheid is het nummer The Ballad of Harry op zichzelf al het kopen van het album waard. Deze schitterende liefdesballade is een van de weinige rustpunten op de plaat en herbergt klassieke allure in zijn melodie. Daarnaast is Drama Queen mogelijk een instant hit en meer dan singlewaardig. Er heerst een beheerste, eclectische gekte, hoewel kwaliteit telkens weer hoog in het vaandel staat. De muzikaal gelaagde arrangementen geven de songs hun volle klank. Daarin valt vooral de pianopartij op die zo af en toe vervalt in een dwarrelend lijntje dat neigt naar het romanticisme van popkunstenaar Maximilian Hecker. Deze eigentijdse typering bestaat naast een serie verwijzingen naar, vooral Britse, jaren ’60 bands. Hierbij een oproep aan de liefhebbers van de luchtige indiebandjes: laat Nom de Guerre niet verstoffen, zoals bijvoorbeeld The Clientele en Lacrosse. Love Thy Neighbour zal zeker niet in de kast misstaan.

Read more...