The Stares - Meridians

Nieuwe Geluiden is geruime tijd stil geweest. Geen beter excuus om die stilte te doorbreken met een nieuw album van een bijzondere band die zo’n vijf jaar lang zweeg: The Stares. Hun debuut Spine to Sea werd terecht bejubeld door degenen die het plezier smaakten, maar dat waren er naar mijn smaak veel te weinig. De grondslag voor de opvolger Meridians werd in 2006 reeds gelegd. Het kostte de band echter een lange tijd om het met de wereld te delen.

De formule wordt nog altijd geleid door singer-songwriter duo Angie Benitendi en Drew Whittemore. Ongeveer de helft van de songs is door ieder gepend alvorens met de rest van de band te delen. Hoewel in principe de hoofdmoot van de vocalen voor respectievelijk iedere song evenzo is verdeeld, is het de kenmerkende samenzang van het duo die wederom de boventoon voert. Dit is niet zozeer in de vorm van het traditionele duet. De wijze waarop de stemmen samenkomen lijkt de klankkleur van een enkele, unieke stem te vormen. Op diezelfde wijze lijkt het de rol van gitaar en piano te vergaan. Ook hiervoor is het duo in eerste instantie verantwoordelijk. Over een behoorlijk eenvoudig warm gruizige basis van bastonen, plaatsen gitaar en piano de aanzet voor het rijke geluid de band. Daarnaast gebruikt The Stares op Meridian weer een plezierig arsenaal aan strijkers en hoornblazers (arrangementen van Eyvind Kang). Het tempo ligt afwisselend iets hoger dan op Spine to Sea, maar toch houd Meridians het lome, dromerige, klassiek psychedelische gevoel van het debuut volledig vast. Het opgevoerde tempo hoor je voornamelijk terug in de kortere duur van de composities. Daardoor is de concentratie in de muziek ook iets hoger dan op het debuut. De ontwikkelingen volgen elkaar sneller op en de geste van ieder nummer wordt eerder gecommuniceerd. Over het geheel genomen zou Meridians dus toegankelijker moeten zijn dan het alternatieve Spine to Sea. De producers, Randall Dunn en Mell Dettmer, dragen zeker aan het album bij.

Hoewel The Stares prima passen in de heersende tijdgeest, een mooi midden vindende tussen freak folk en orkestrale indiepop met een nostalgisch randje, blijft het uitzonderlijk moeilijk ijkpunten te vinden voor hun geluid. Dat is precies wat ook deze tweede plaat van de band zo goed maakt. De onmiddellijke, warme sfeer die loom, maar onvermijdelijk bezit van je neemt, schud je niet zomaar af. We kunnen de band dankbaar zijn dat ze het recept niet hebben aangepast. Zelf waarschuwen ze dat nieuw werk best eens vijf jaar zou kunnen kosten. Gelukkig heeft Meridians voldoende gewicht om The Stares voor die tijd niet vergeten te zijn.