Laish - Laish

Het is een groot plezier een nieuw album van Laish (voorheen Laish Quartet) te ontvangen. Mijn liefde voor het Willkommen Collective heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken en Laish is daar mede debet aan. Over hun eponieme compilatie zei ik dat het gezelschap trouw blijft aan tradities in folk en klassieke muziek, maar dan gegoten in het compacte formaat van pop. Dat lijkt op dit album in versterkte vorm nogmaals bewaarheid te worden.

De nieuwe plaat is wederom hoog zwanger van een ietwat zwaar aangezette sfeer. Hoewel het wisselen van klankkleur en toonaard zowel het donkere als lichtvoetige spectrum weet aan te spreken is het sentiment aanvankelijk aan de contemplatief sombere kant. Dat past prima bij de soms enigszins klaaglijk snerpende stem van voorman Daniel Green. Voorzichtig buigt dat om naar een luchtiger folkgeluid waarin de vriendelijkheid van de zanger het overneemt. Laish lijkt nu duidelijker de keuze voor hun interpretatie van de veel uit Brighton overwaaiende kamerfolk te maken. De vorige plaat zocht iets meer de gelijkenis met de klassieke vorm van een ensemble op. Er blijft een dynamisch doe-het-zelf randje aan hun muziek kleven die misschien niet iedereen direct zal appreciëren. Er straalt echter een oprechte rust van uit die even innemend is als een milde, lieflijke versie van Adem zou kunnen zijn. Het album lijkt de beschutting te bieden van een schamel hutje in de slaande regen aan een stormachtige kust, een beeld dat naar mijn idee regelmatig goed bij Brighton zal passen. Daar ben ik blijer mee dan de zonnige seizoensmigratie.

Het songformaat past bij Laish en de vele gastoptredens met andere leden van het collectief hebben de schrijfstijl van Laish in die richting versoepelt. Hopelijk gaat deze plaat breder beschikbaar zijn en zullen meer mensen er kennis van nemen. Wat dat betreft begint het Willkommen Collective gelukkig al een aardige invloed te hebben.