Travis - Ode to J. Smith

Travis steekt het niet onder stoelen of banken, Ode to J Smith zou terug grijpen op hoe het allemaal begon. De groep debuteerde met een onvervalst rock-‘n-roll-album, zoals Razorlight dat 7 jaar later ook deed. Vanuit de traditionele Britpop bracht Travis ons daarna een invloedrijk oeuvre dat bij vlagen zelfs briljant te noemen is. Ondanks zonder uitzondering enorm knappe albums te hebben afgeleverd, waarin ze een onmiskenbare identiteit construeerden. Na de hits op hun tweede album werd Travis al gauw voor een tienermeisjesband versleten en gunde de serieuze muziekliefhebber ze geen extra aandacht meer. De afgelopen twee albums konden rekenen op een lauwe ontvangst, hoewel ze zich op 12 Memories uiterst origineel herpakten en op The Boy With No Name met een wijds geluid wisten te schitteren en engageren. Volgens velen is het huidige album veel directer dan hun vorige albums, hoewel het voordeel van de spontaniteit mij een beetje ontgaat. In ieder geval weet de band me voor het eerst op weinig momenten te raken of enthousiasmeren. In de opbouw van melodieën en liedjes is het nog herkenbaar Travis, maar het is net alsof ze de moeite niet genomen hebben het geheel mooi af te werken. Die relatieve rauwheid levert wel muziek op die makkelijker te consumeren is op festivals. Op plaat echter, valt het op als kwalitatieve tekortkomingen. Een nummer als Friends laat zien dat ze beter kunnen. Ze komen ermee weg door hun grote ervaring als muzikanten, maar is geen stap in de goede richting. Het onterecht over het hoofd geziene 12 Memories deed dat enkele jaren terug wel. Daar was intuïtieve urgentie onconventioneel knap gecombineerd met hun eigen intieme gevoel voor het liedje. Noem me een softie, want ik verlang stiekem alweer terug naar het zachtaardige Travis. Dat is waar ze groot mee geworden zijn en wat ze het beste doen.