O'Death - Broken Hymns, Limbs and Skin

Voor O’Death is de categorie country noir niet langer toereikend. Niet alleen zoeken ze duidelijk een veel zwaardere kant op, hun stijl is bovendien eigenlijk te divers om te vluchten in dergelijk hokje. Als een uit vele vormen van americana voortkomende 13Knots, wikkelt O’Death in rap tempo een aantal aparte composities af. Op de oppervlakte lijken deze kant noch wal te raken, maar als de lawaaiige saus is afgedropen blijken er rigide structuren aan ten grondslag te liggen. Het strijdvaardige excentrisme van O’Death klinkt als een wat onwereldlijke aanklacht tegen rariteiten. Het overspoelt de luisteraar met allerlei ervaringen van twijfelachtig allooi. De zwartgallige, hysterische dreiging doet denken aan een over the top versie van The Bullfight, terwijl O’Death afstandelijker blijft. Misschien komt dat door de vervreemdende geknepen piepschreeuwen over de chaotisch drukke begeleiding. Ze vliegen derhalve regelmatig uit de bocht, maar als je houdt van terreinritten is dit juist een sterk punt. Met traditionele folk invloeden zoals banjo’s en fiddles blijven ze met beide benen op de grond. Dit album is niet voor iedereen weggelegd.