Sufjan Stevens - All Delighted People EP

Zelden vermeldt men op de cover van een plaat de afkorting EP, maar bij Sufjan Stevens All Delighted People lijkt het zowaar onderdeel van de titel. Oorzaak daarvoor kan zijn dat ondanks dat de plaat pas recentelijk hier beschikbaar werd, terwijl die eigenlijk werd uitgebracht voor zijn album The Age of Adz. Voor diegenen die op dat moment met de plaat kennismaakten moet het ongetwijfeld verwarrend zijn geweest, want laat het maar aan Stevens over om van een EP een album te maken. Waar ik meende dat een EP doorgaans tussen de vier en zeven nummers bevat, zijn dat er hier acht, en waar de gemiddelde EP blijft steken bij rond de twintig minuten, krijg je hier zowaar een speelduur van bijna een uur, hetgeen meer is dan een normale LP. Verschillende critici betwisten de noodzaak van de vele minuten en talrijke noten die Sufjan Stevens nodig lijkt te hebben voor zijn composities. All Delighted People geeft ze alleen al op de factsheet een schot voor open doel. Zelf heb ik me nog nooit kunnen storen aan de kwaliteit van de veelschrijver die nog altijd weinig voortgang boekt in zijn rondgang van de vijftig Amerikaanse staten.

Wat vinden we dan wel op All Delighted People? De titelsong is een uitgebreide compositie met aan de basis een ingetogen melodisch lied dat meer aan eerder werk dan aan de The Age of Adz doet denken. Daaruit ontwikkelen dynamische hoogtepunten die bestaan uit symfonische erupties. Enchanted Ghost vloeit volstrekt natuurlijk voort uit de opening en legt wederom een rustige temperende basis met heldere instrumentale accenten in het opengewerkte arrangement. Heirloom is vervolgens op Stevens’ schaal niet meer dan een gedachte. De soberheid volhardt in From the Mouth of Gabriel en The Owl and the Teenager. Dan presenteert de singer-songwriter een ‘classic rock’ versie van All Delighted People. Het duurt even voordat de rock zich ontwikkelt tot meer dan details. Wanneer dat gebeurt lonkt All Delighted People naar The Age of Adz. Dit had een waardige afsluiter van een mooie plaat kunnen zijn, maar Sufjan Stevens keert terug naar het ingetogen patroon dat de EP tekent met Arnika en het softrockerige Djohariah; twee evengoed plezierige nummers.

Van noodzaak is op geen enkel moment sprake, maar Sufjan Stevens lijkt met zijn muzikale stijl de critici met een schalkse glimlach uit de dagen noten en minuten te schrappen. Ik ben er in het geheel niet zeker van of de diepe indruk die zijn composities plachten achter te laten dan gehandhaafd blijven. Dat gezegd zijnde, had met een opbouw van All Delighted People tot All Delighted People de EP meer als een afgerond geheel gevoeld, terwijl in huidige vorm de lengte juist nog wordt benadrukt. Sufjan Stevens blijft onverminderd verplichte kost.