Warpaint - The Fool

Sinds hun optreden op London Calling oogsten de dames van Warpaint veel positieve aandacht. Ook elders valt de band veel lof ten deel. Vrijwel iedereen is in ieder geval gematigd enthousiast over Warpaint’s The Fool. De debuut-EP bleef vorig jaar echter onder de radar. Sommigen menen dat onder invloed zijn de beste manier is om van The Fool te genieten, maar volgens mij is het beter om de muziek zelf zijn bezwerende beloop te laten.

De vier dames van Warpaint brengen überpsychedelische indiepopperige postrock. Dat geldt niet alleen voor de sfeer van het album, maar ook voor de afwisseling in de structuren en opbouw van de nummers. Waar er songs zijn waarin zinderende lagen een ritmische strijdvaardigheid verhullen die goed past in de postrock, kan in songs als Undertow de opbouw van en popsong de overhand krijgen. Voor mensen met minder stevige voorkeuren, zoals ikzelf, wordt The Fool daardoor een behapbaar album. De flinke stuwing en enigszins pregnante en dronerige ritmesectie worden mooi gebalanceerd door dynamiek en de heldere klanken van de vrouwelijke vocalen. Daarin vindt men soms hoge kreten die de intonatie van Sarah Blasko benaderen (zonder verdere gelijkenis te willen suggereren). Het begin van The Fool is weliswaar wat overweldigend, maar de sound went en de laatste tweederde van het album wordt gebruikt om gas terug te nemen en langzaam de bezwerende druk weer op de te bouwen.

Ondanks de kwaliteiten van Warpaint is de algemene waardering een verrassing. The Fool is zeker een sterke plaat, maar zou gemakkelijk te specifiek of te opdringerig kunnen worden ervaren voor een breed publiek. Daarmee krijgt de opinie hierboven weer opnieuw betekenis, want wie reeds in hogere sferen verkeert, zal deze verrijking er vast bij kunnen hebben.