Stereolab - Not Music

Stereolab heeft de gave om muziek te schrijven en spelen die direct bij opening aandoet alsof het er altijd al als een constante soundtrack is geweest. Het grijpt direct aan en laat eigenlijk niet meer los. Daarbinnen vinden alle gebeurtenissen plaats. Not Music is dan misschien ook wel een treffende titel.

Hoewel voorstelbaar is dat Stereolab wat druk is in de laagjes, bliepjes en geluiden die dan weer vreemd contrasteren met de lijzige centrale lijn van de vocalen (als die er zijn), is het opmerkelijk en bijna jammer dat Stereolab’s muziek snel de neiging heeft letterlijk naar de achtergrond te verdwijnen. Voordeel is dan weer wel dat een Stereolab album naast songs ook vaak in bewegingen is in te delen. Het karakter van songs verschilt regelmatig per set. Zo zijn er twee bewegingen waar te nemen voordat de monotone (dat wil zeggen vlak en saai) Emperor Machine mix van Silver Sands aan de beurt is. Dat nummer past dan wel weer in de flow van de daarop volgende twee nummers. Ze laten echter geen goede indruk achter. Not Music herpakt zich gelukkig wel met Sun Demon. Helaas wordt eenzelfde vergissing gemaakt met de Atlas Sound mix van Neon Beanbag aan het eind. De repetitief pulserende horizontale lijn had men net zo goed achterwege kunnen laten. Zo onstaat er het gevoel dat het album te lang duurt.

In het genrewerk van Stereolab klinkt Not Music, met name door het onnodig rekken dat doet denken aan het te groot uitgevallen drieluik Oscillations from the Anti Sun, een beetje als een stijloefening. De nieuw hervonden inspiratie ten tijde van Margerine Eclipse of de aandachtvragende, afwijkende aanpak van voorganger Chemical Chords wordt niet geëvenaard. Dat neemt niet weg dat, zoals in principe ieder Stereolab album, Not Music onderhoudend genoeg is. Het niveau van deze iconische electropopband ligt nu eenmaal hoog.