Trouble Books - Gathered Tones

Nog niet zo lang geleden berichtte ik over The United Colors of Trouble Books. Nu is het duo Keith Freund en Linda Lejsovka, ditmaal versterkt door Mike Tolan, terug met een nieuwe samenkomst van geluiden, genaamd Gathered Tones.

De albumtitels geven een goede beschrijving van de stijl van deze band uit Akron, Ohio. Voor een groot gedeelte betreft het knip- en plakwerk, lichte noise en electropop met hier en daar wat folkinvloeden. Toch klinkt Gatheren Tones samenhangender dan het erg op de soundscape geschreven The United Colors. Daardoor heeft hun geluid wel wat weg van The Go Find en Broadcast, maar ook labelgenoten TaughtMe en Talons’ passen goed in het rijtje referenties. De contemplatieve, zachte vocalen krijgen minder aandacht dan de daar omheen wervelende etherische klanken. Een pakkend popliedje produceren ze daarom nooit, hoewel Gathered Tones het puur experimentele zeker voorbij is. In de songs gaat het om alledaagse dingen, waardoor de teksten zich net zo min profileren als de muzikale begeleiding. Hun ambient omgeving is niet bedoeld voor specifieke foci. In plaats daarvan wordt de luisteraar uitgenodigd voor luie dwalingen. Daarvoor zijn de composities uitermate geschikt en Gathered Tones zou ook zeker met beelden kunnen worden versterkt. Trouble Books breekt nog altijd geen potten voor de vernieuwing. Dat neemt echter niet weg dat ook Gathered Tones voor de liefhebber van knutselsoundscapes met een poprandje erg geschikt zal zijn.

Read more...

Sir Ian - Apathology

Bart Hoevenaar (ex-Mono) is als muzikant voortgegaan in een soloproject genaamd Sir Ian dat met Apathology debuteert. De rock van Mono heeft een belangrijk fundament gelegd voor zijn sound, terwijl een omweg als gitarist bij Fuck the Writer hem de gewenste persoonlijkere vorm van schrijven deed vinden.

Sir Ian’s geluid kan worden omschreven als singer-songwriter pop met een soms opdringerige onderlaag van rock. De songs zijn duidelijk op popwijze verder geharmonieerd. Deze karakteristieken uit de pop ontwikkelen zich regelmatig verder naarmate het album vordert. Gas terug helpt daarbij de openheid en toegankelijkheid van de songstructuren. Op zwaardere momenten verzandt de compositie nog wel eens in wollig instrumentaal geweld. Ook valt op dat Barts relatief lichte stem niet altijd is opgewassen tegen die flinke, vanuit misplaatste bravoure opgeworpen, geluidsmuren. Een goede balans is te vinden in Life of Promise dat start met dergelijk aanstekend rifje dat er misschien nog wel een singletje in zit. In creatieve uitspattingen lijkt het excentrieke van Fuck the Writer zijn sporen te hebben achtergelaten. Echter, net als bij voornoemde band, mis ik regelmatig stilistische focus en scherpte in de uitvoering. Dat juk laat Apathology als album op een zeker niveau steken, terwijl het over de hele linie ijzersterk had kunnen zijn. Door middel van opgeschoond spel en het naar voren halen van de fijnzinnigheid die nu in details zit, kan Sir Ian nog een flinke slag groeien.

Met deze verwachting in het achterhoofd krijg je nieuwe waardering voor de ingenieuze lagen die vaak komen bovendrijven. Op een volgende plaat hoop ik op een iets minder volle rockklank en potentere vocalen. Als singer-songwriterplaat bewijst Apathology dat dit mogelijk is.

Read more...

John Carrie and Moor Green - Clearing Air

Het debuut van de Iers-Amsterdamse groep John Carrie and Moor Green, Folk is not Happy, zit nog vers in het geheugen, al was het alleen vanwege de lovende recensies. Op Clearing Air wordt de ingeslagen weg op engagerende wijze vervolgd. Het liedjes schrijven en muziekspelen zit steeds beter in de vingers. De ietwat rauwe, rockende rootsy ballades van John Carrie and Moor Green boeien ook dit tweede album, waarop een duidelijke ontwikkeling en verbreding van het geluid te horen is. Happy zijn de heren nog altijd niet. In beginsel zorgt de lamenterende stem van John Carrie daar al voor, maar ook de aangesneden onderwerpen zijn alles behalve lichtzinnig. Toch zit er in de volkse cadans altijd een zweempje lichtvoetigheid die de muziek niet tot een diep gitzwart gat laat vervallen. Bij vlagen ligt zelfs enige vrolijkheid op de loer. John Carrie and Moor Green stelt op Clearing Air niet teleur en consolideert het muzikale talent. De stevige rootsy klank zal de liefhebbers van het genre blijven aanspreken, maar is niet overstijgend genoeg om de oversteek naar de bredere pop of folk te maken.

Read more...

Shrink, van Jonas Pate

Regisseur Jonas Pate gaf Shrink een plezierig moderne snit mee. Daarin blijken de mooie fotografie en de lijzige soundtrack kenmerkend. Deze eigenschappen zorgen voor ondersteuning van de semiklinische sfeer in het on-Amerikaans trage tempo. Aangezien het een mozaïekfilm betreft is dat laatste nauwelijks merkbaar. De plot draait om een psychiater van de rich and famous in Hollywood, hetgeen wordt gebruikt als een vehikel om de schaduwkant van de mensen in de filmindustrie centraal te stellen. De hoofdlijn van het verhaal is eigenlijk niet het meest origineel en zelfs beperkt boeiend. Toch biedt Shrink voldoende kwaliteit om een aangename kijkervaring te vormen. In de eerste plaats laat de film de lethargische acteerstijl van Kevin Spacey als psychiater alle ruimte. Voor de liefhebbers van dergelijke typische Spacey rollen maakt Shrink alle beloftes waar. In de bijrollen komen namen als Robin Williams voorbij, maar deze zijn eigenlijk te kort en onderontwikkeld om veel toe te kunnen voegen. Wel bevat de film enkele niet geheel verwachte subplots die uiteindelijk de voorspelbare kant van het centrale verhaal overschaduwen. Daardoor behoudt Shrink tot het eind een atmosfeer van verwachting en weet het verhaal diverse leuke momenten te creëren.

Read more...

Steye & the Ottowanians - Hum & Ears

De bestemming van dit In A Cabin With project was het winterse Canada met een temperatuur van -30. Die onderkoeling is niet terug te vinden op het funky album Hum & Ears dat, met de Nederlandse Steye als creatief middelpunt, werd gerealiseerd. Aan dit creatieve proces is een aflevering van de tv-serie van de NPS rondom IACW gewijd. Steye & the Ottowanians boren voor mij persoonlijk stilistisch niet de juiste bronnen aan, maar ik geef grif toe dat Hum & Ears zeker het meest funky album is dat uit een IACW project voortvloeide. Er worden vriendelijke, wat simpele songs gespeeld in een uitnodigende lo-fi sfeer met een authentieke zwier, waarvoor invloeden uit de soul en funk worden gebruikt om een aantrekkelijk, ritmegevoelig synthpop singer-songwritergeluid te smeden. Naast een veertiental Canadese muzikanten is ook gitarist Alvin Lewis (ex-Zuco103) van de partij. Tezamen vormen ze een grote en kundige groep muzikanten die in tien dagen tijd een prima luisteralbum in elkaar zetten onder toeziend oog van huisproducer Jesse Beuker. Na terugkomst werd van het nummer Wonderful in samenwerking met Adrien Jeanjean en Orientation Travel de eerste interactieve 3D clip opgenomen. Dat benadrukt nog maar eens de atmosfeer van creatieve vrijheid die IACW tot zo’n onweerstaanbaar project maakt. Met Steye & the Ottowanians groeit de diversiteit onder de IACW vlag alleen maar verder en, hoewel het geen persoonlijk favoriet is, blijkt ook Hum & Ears een leuk, speels album.

Read more...

Blackbud - Blackbud

Een aantal jaren terug werd het debuut van het Britse Blackbud, From the Sky, hier vrijwel genegeerd. Als Britse band hadden ze te kampen met het negatieve stigma dat op het Amerikaanse emogenre was geplakt. Een eerste indruk van Blackbud werkte een aversie waarschijnlijk in de hand, hetgeen velen ervan weerhield om een anderszins indrukwekkend album te beluisteren. Ondanks deze koele ontvangst is de band gewoonweg voortgegaan en waarom ook niet, want met de muzikaliteit zit het goed en voorman Joe Taylor heeft een gouden strot. Het verleden had echter wel tot gevolg dat enkele maanden terug het nieuwe album ook langs mij heen ging. Deze titelloze opvolger wordt in een dramatische eenvoud gepresenteerd. Wat voor gevolgen heeft dit voor het kenmerkende uitbundige bombast van de emo-invloeden? Blackbud is meer gaan klinken als een stevige indiepopband. Hoewel ze mijn zegen hebben, heeft dit duidelijk mindere kanten. Namelijk, nu drie jaar verder, verliest Blackbud enigszins zijn identiteit. Dat betekent dat ze nog altijd een prima album afleveren dat wonderen kan doen voor diversificatie, maar het is zoeken naar bijblijvende hoogtepunten. Die zijn er in songs als You Can Run, So It Seems, Road to Nowhere zeker. Het stevige randje maakt dat ze goed passen bij zwaardere doch melodische en melancholische indiebands als Leya, Director, Dessaronto, hoewel Blackbud’s huidige album opgewekter klinkt dan hun debuut. Blackbud bewijst dat van een ongeliefd genre mooie dingen kunnen komen, maar zou er goed aan doen hun oorspronkelijke roots niet te vergeten.

Read more...

Blaudzun - Seadrift Soundmachine

Het eponieme debuut van Blaudzun (gegeven naam Johannes Sigmond) maakte bijna twee jaar geleden diepe indruk. Het snijdende sentiment en de desolate americana-invloeden maakten Blaudzun direct tot één van de grote Nederlandse vondsten van dat jaar. Seadrift Soundmachine heeft dus een verleden te overtreffen. De beste remedie daarvoor is het laten horen van duidelijke ontwikkelingen.

Op Seadrift Soundmachine vallen twee verschillende richtingen al snel op. In de eerste plaats is het album met meer middelen tot stand gekomen. Dat uit zich in een uitgebreider instrumentarium en productie. In de tweede plaats doet een terugkerende cadans zijn intrede die Bluadzuns geluid bij vlagen een volkser tintje geeft. Gecombineerd zorgen deze twee ontwikkelingen ervoor dat de desolate eigenschappen naar de achtergrond verdwijnen en er een iets luchtiger sfeer voor in de plaats komt. Desondanks vormen de elementen die de karakteristieke schoonheid van Blaudzun tekenden nogal altijd de grondslag voor de huidige plaat. De dromerige flarden en het sentiment zijn nu makkelijker te verkroppen en komen vlotter voorbij. Johannes’ stem voert daarin telkens weer de boventoon. Zijn vocalen staan garant voor het vastgrijpen en absorberen van de aandacht van de luisteraar. Stilistisch is americana definitief niet meer uit de songs weg te denken, maar dat wordt op zodanig internationale, zo niet Nederlandse, wijze ingezet dat dit label an sich beperkend werkt. Illustratieve vergelijkingen met de vocalen van Dez Mona, Starsailor’s James Walsh (bijv. Quiet German Girls) en Scott Matthew (bijv. Wolf’s Behind the Glass) houden wat mij betreft stand, hoewel Blaudzun als band wel degelijk afwijkende bronnen aanboort. De verstilde, sobere momenten zijn er om te koesteren, terwijl de vollere klank van andere songs (zoals de toegevoegde Praagse versie van het zwierige Midnight Room) er zijn om in te zwelgen. Dit levert een gebalanceerd album op dat op geen enkele wijze onderdoet voor het al prachtige debuut.

Blaudzun heeft hun muzikale spectrum op Seadrift Soundmachine behoudens hun authenticiteit uitgebreid. Een potenter opvolger was nauwelijks denkbaar. Seadrift Soundmachine zou zo maar een vrijgeleide over ’s lands grenzen kunnen zijn.

Read more...